شاید بسیاری از ما بارها آرزو کرده ایم که «ای کاش عقربه زمان به عقب باز می گشت و اگر چنین می شد این بار چنین می کردیم و چنان می کردیم». یا بارها از زنان و مردان اطرافمان شنیده ایم که «اگر در جوانی عقل حال را داشتیم مسیر زندگی را به صورتی دیگر می پیمودیم». این گفته ها ریشه در این حقیقت دارند که زندگی به ما بسیار می آموزد و تجربه ها عبرت انگیزند. ولی خوب می دانیم که این آموزه ها و تجربیات رایگان به دست نیامده و به بهای سپید کردن موی به دست می آیند.

همه ما با عنوان کردن این «ای کاش ها» به دنبال راه حلی می گردیم تا بدون پرداخت هزینه گزاف عمر و جوانی و یا هزینه های اشتباهات سنگین گذشته خود، راه را از چاه تشخیص دهیم. آموزگاران و مربی ها، نقش راهنمایان را در زندگی ما بازی می کنند، آموزگارانی که از به چاه افتادن های خود، چراغی ساخته اند برای پویندگان راه. این یک واقعیت است که تنها یک بار به دنیا می آییم؛ ولی با استفاده از تجربیات کارآزمودگان، گویا در حاصل زندگی آنان شریک شده و چنین است که می توانیم بارها زندگی کنیم.